Dwi newydd wylio Liza Minelli ar sioe y 'Perfformiad Amrywiol Brenhinol' a mi roedd fel gwylio damwain car mewn slo-mo. Roedd ganddi'r egni anhygoel nodweddiadol a roedd hi'n neidio o gwmpas y llwyfan fel ffŵl, ond doedd ei llais ddim yn gallu cyfateb i'r egni. Yn ei phen efallai, roedd hi'n canu fel yr oedd hi yn ei 30au ond i'r gwylwyr roedd e fel gwrando ar iâr yn cael ei grogi.
Roedd yn drasiedi ei gweld hi'n trio ail-fyw ei llwyddiant cynnar ond ai dyma pam ei bod hi'n gymaint o icon? Mae hi wedi brwydro trwy lawer yn ei bywyd ac yn dal i roi y gorau ohoni' hunan pan yn perfformio. Dim cwyno na strancio fel y gall rhai o'r perfformwyr ifanc heddiw ei wneud - dim ond ymroddiad llwyr i'w chrefft hyd yn oed os nad yw hi mor wefreiddiol ac yr oedd hi'n gallu bod.
Efallai mai y drasiedi o'i bywyd sydd yn apelgar, gweld rhywun yn dringo nôl ar ôl suddo i ddyfnderoedd bywyd, ac efallai mai dyna pam ei bod yn dal i fod yn berfformwraig hyfryd. Ond dwi'n credu fod pob perfformiwr yn haeddu ymddeol cyn mynd yn chwerthinllyd a thrist - gwell i pob icon cael ei cofio pan oeddent ar ei gorau, felly pob hwyl Liza a gadewch i ni eich cofio drwy wrando ar y recordiau a gwylio'r ffilmiau ar DVD.
No comments:
Post a Comment